جنجالی‌ترین سخنرانی‌های تاریخ سازمان ملل
حسن روحانی رییس جمهوری ایران با طرح «ابتکار صلح هرمز» راهی نیویورک شده است تا در هفتاد و چهارمین مجمع عمومی «سران» سازمان ملل متحد شرکت کند و در حاشیه دیدار‌هایی انجام دهد. هر چند در رأس نظام جمهوری اسلامی، مقام رهبری قرار دارد، اما «رییس» جمهوری اسلامی ایران به عنوان همتای عالی‌ترین مقامات رسمی دیگر کشور‌ها و در کنار سران، در نشست مجمع عمومی شرکت می‌کند. البته همۀ کشور‌ها دراین سطح حاضر نمی‌شوند.
نیکیتا خروشچف
در یکی از بیادماندنی‌ترین لحظات جنگ سرد، نیکیتا خروشچف، رهبر اتحاد جماهیر شوروی،در اعتراض به سخنرانی یکی از نمایندگان در نشست سال ۱۹۶۰ مجمع عمومی سازمان ملل کفش خود را در آورده و بر روی میز کوبید.
در زمان بحث درباره قطعنامه روسیه با موضوع الغای کامل استعمار، یکی از نمایندگان دولت فیلیپین با اشاره به استیلای اتحاد جماهیر شوروی بر اروپای شرقی، این کشور را متهم به استانداردهای دو گانه کرد.
در واکنش به این اظهارات، خروشچف یکی از کفش‌های خود را درآورده و با عصبانیت شروع به کوبیدن آن بر روی میز هیأت نمایندگی شوروی کرد. فردریک بولاند، رئیس مجمع عمومی، مجبور به دخالت شده و از حضار درخواست کرد که آرامش جلسه را حفظ کنند.
اما سخنان بعدی وی بود که ۱۲ کشور عضو ناتو و رژیم صهیونیستی را برانگیخت تا نشست را ترک کنند: «درباره دولت‌های سرمایه‌داری، وجود یا عدم وجود ما به شما بستگی ندارد. اگر ما را دوست ندارید، دعوت‌های ما را نپذیرید و ما را هم دعوت نکنید. چه بخواهید و چه نخواهید، تاریخ به نفع ما است. ما شما را دفن خواهیم کرد.»
خروشچف در ۲۴ آگوست ۱۹۶۳، در یوگوسلاوی با اشاره به این اظهاراتش گفت: «یک بار گفتم که شما را دفن خواهیم کرد و دچار دردسر شدم. البته که ما شما را با بیل دفن نخواهیم کرد. طبقه کارگر خودتان شما را دفن می‌کنند.»
فیدل کاسترو
فیدل کاسترو، رهبر سابق کوبا، در سخنرانی مشهور و بسیار طولانی خود در نشست مجمع عمومی سازمان ملل در ۲۶ سپتامبر ۱۹۶۰ شعار «از فلسفه غارت دوری جویید تا برای همیشه از فلسفه جنگ دور شوید!» را اعلام کرد. وی به مدت چهار ساعت و ۲۹ دقیقه سخنرانی کرد که طولانی‌ترین سخنرانی در تاریخ مجمع عمومی سازمان ملل است.
کاسترو در سخنرانی‌اش معنای حقیقی انقلاب کوبا، ماهیت اصلاحاتی که توسط دولتش اعلام شده و نیز هشدار به آمریکا درباره حمله به این کشور سخن گفت. وی همچنین موضوعاتی که منجر به تخریب روابط بین آمریکا و کوبا شده بودند را تشریح کرد.
کاسترو همچنین از این فرصت برای حمله به جان اف. کندی و ریچارد نیکسون، نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا استفاده کرد. وی گفت: «اگر کندی یک بی‌سواد و میلیونری مغرور نبود، می‌فهمید که نمی‌شود انقلابی با حمایت مالکین زمین علیه کشاورزان انجام داد.» همه به زودی فهمیدند که کاسترو طرفدار کاندیدای دیگر نیز نیست. «تا جایی که ما می‌دانیم هیچکدام از آنها مغز سیاسی ندارند.»
کندی برنده انتخابات شده، نیکسون نیز هشت سال بعد رئیس‌جمهور آمریکا گشت. کاسترو در سال ۱۹۷۶ به ریاست‌جمهوری دست یافته و تا سال ۲۰۰۸ که استعفاء داد، این پست را در اختیار داشت.